سفال یکی از خلاقیت های ماندگار انسان از دوره نوسنگی و ماقبل تاریخ است. هیچکدام از مصنوعات و ساخته های فکر و اندیشه انسان از نظر ارزانی و فراوانی مواد اولیه در طبیعت به پای سفال نمی رسد. لغت سفال به مواد و قطعات آماده ای اطلاق می شود که از خاک رس ساخته و شکل داده شده و سپس آنها را در کوره پخته اند. سرامیک از لغتی یونانی (keramos) به معنای جسم سفالین پخته شده گرفته شده است و به محصولاتی گفته می شود که از مواد معدنی و خاک تهیه شده باشد و سپس در کوره با گرمای زیاد حرارات دیده و به خواص نهایی خود برسد و در نهایت پخته شود.
هنر سفالگری در خطه آذربایجان پیوند تنگاتنگی با خاک سفید بومی منطقه زنوز دارد حدود ربع قرن پیش استاد مرحوم عباس و احمد قابچی از زنوز به تبریز رفته و با تاسیس کارگاه سفالگری در محله ی درب سرخاب تبریز این روش تولید را آغاز و تا به امروز پی گرفته اند.
سفالگری بومی منطقه در شش دهه ی گذشته فراز و فرودهایی داشته است.ولی استفاده از این بدنه های سفالی به عنوان بوم نقاشی قابل کاربرد و نقش آفرینی بر این بوم خاکی با بهره مندی از پیشینه ی غنی هنر ایران، حرکتی بود که از سال۱۳۷۵ه.ش به همت سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری آغازگردید و روز به روز بر شمار مخاطبان و علاقمندان سفالگری افزوده شد.
از سال ۱۳۹۰نیز سازمان منطقه آزاد ارس با صدور مجوز آموزشگاههای صنایع دستی و برگزاری دوره های آموزش رایگان عهده دار نشر، حفظ و احیاء این هنر صنعت در این خطه از کشور عزیزمان ایران شد.